| Autor |
Wiadomość |
| Son Goku |
 Wysłany: Sob 20:42, 04 Cze 2005 Temat postu: Trening Podstawowy w walce Mieczem Świetlnym |
|
trening: postawy w walce mieczem świetlnym
Naukę walki mieczem świetlnym należy rozpocząć od poprawnego przyjmowania różnych postaw, z których każda ma w walce jakieś zastosowanie. Każdy z fechmistrzów podaje różną ilość pozycji, z których kilka powtarza się dość często. Jedyny wniosek, jaki można wyciągnąć z dużej różnorodności zarówno w liczbie, jak i w przedstawieniach, to nieobecność postaw "kanonicznych" i dokładnie ustalonych. Wszystkie dostosowywano bowiem do indywidualnych preferencji walczącego i samo pojęcie postawy miało inne znaczenie dla różnych mistrzów. Pomimo iż nie jest to nigdzie wspomniane explicite, dość oczywiste wydaje się stwierdzenie, że każda z postaw w tradycji Sith jest początkiem pewnej akcji szermierczej i końcem innej. Przejście pomiędzy nimi może stanowić pchnięcie, uderzenie lub cięcie. Postawy są też konkretnymi sytuacjami taktycznymi i jako takie dość ściśle łączą się z koncepcją otwarć, omówioną w innym miejscu. Wszystkie postawy sithyjskie, w przeciwieństwie do postaw stosowanych przez Jedi, są prowokacyjne i częściowo otwarte (umożliwiają przeciwnikowi trafienie w któreś z otwarć). W ten sposób nakłania się przeciwnika do wykonania ataku wymierzonego w konkretne otwarcie, na który szermierz odpowie błyskawicznym kontratakiem.
Najczęściej w tekstach spotyka się 5 postaw uznawanych obecnie za podstawowe. Są to: górna, środkowa, niska, tylna i wisząca. Pozostałe to w większości wypadków wariacje tychże, choć istnieje kilka pozycji nie do końca zrozumiałych, np. vacco taqderu u Exara Kuna, w której miecz zdaje się być chwycony w nieco inny sposób (tzn. nachwytem dłoni, tak że ostrze skierowane jest na zewnątrz, a przy pionowo ułożonych nadgarstkach w dół).
Postawa niska (tzw. postawa głupca), zwana również kigen avato kiri (połową żelaznej bramy) jest pozycją w dużej mierze defensywną, prowokującą i pozwalającą nieco odpocząć rękom. Jej sithyjska nazwa pochodzi od komentarza wielkiego szermierza Dartha Kaana, który twierdził, że tylko głupiec pozostaje w defensywie. Postawa ta pozostaje często niedoceniana. Wydaje się, iż oferuje tylko jeden atak - pchnięcie, a każdy inny wymaga przejścia do innych pozycji. Chroni ona nogi przed ciosami i ewentualnymi pchnięciami, a jednocześnie umożliwiaa wykonanie szybkiego zbicia cięć górnych i błyskawiczny kontratak. Jest to postawa symetryczna, miecz wymierzony jest w kierunku przeciwnika, ale opuszczony, trzymany w lekko ugiętych rękach. Nogi nie są rozstawione zbyt szeroko, należy stać pod kątem 45 stopni w stosunku do przeciwnika. Jej zaletą jest to, że prowokuje przeciwnika, a jednocześnie umożliwia szybki kontratak oraz pozwala odpocząć w trakcie walki. Wadą zaś brak szybkich ataków, oddawanie inicjatywy przeciwnikowi i wrażliwość na szybkie ataki wymierzone w górne otwarcia. Podstawowym błędem stosowanym podczas tego otwarcia jest zbytnie rozluźnienie, które uniemożliwia podjęcie błyskawicznej akcji i pochylanie się do przodu lub do tyłu spowalniające i czyniące wrażliwym na ataki górne. Stanie bokiem utrudnia kontratak i otwiera plecy na wszelkie ataki.
Pozycja środkowa jest najbardziej naturalną postawą przyjmowaną intuicyjnie przez osoby, które po raz pierwszy biorą do ręki miecz świetlny. Inne jej nazwy to pług albo postawa krótka (posta breve). Niewątpliwie jest to najbardziej "nieprzenikniona" z pozycji, sama w sobie wysoce neutralna utrudnia przeciwnikowi orientację w naszych zamiarach. Oferuje największą ilość możliwości ataku i obrony, należy jednak pamiętać, że w większości wypadków wymaga to przejścia do innych postaw. Przyjmując tę postawę należy pamiętać o tym, aby ostrze było wymierzone w gardło lub twarz przeciwnika. Miecz należy trzymać przed sobą, tak aby ręce nie dotykały ciała, ale też aby były ugięte. Podobnie powinien on znaleźć się na wysokości podbrzusza, a nie krocza. Nogi trzeba lekko ugiąć, stanąć w niewielkim rozkroku, przodem do przeciwnika. Jest to pozycja symetryczna. Jej zaletami są możliwość wykonania niespodziewanego pchnięcia i szerokiej gamy innych ataków oraz skuteczna obrona, przede wszystkim przed atakami na górne otwarcia. Niestety, z drugiej strony, prawie każdy atak wymaga przejścia do innej pozycji i w pewnym stopniu sygnalizowania. Wrażliwa na cięcia dolne i niespodziewane ataki na twarz lub ręce oraz najłatwiejsza do wyminięcia przy przechodzeniu do technik ringen. Przeważnie pozostaje jedyną świadomie stosowaną w trakcie walki.
Postawa tylna jest zwodnicza i prowokująca. Udaje otwartą, a jednocześnie umożliwia wyprowadzenie prawie każdego cięcia. W przeciwieństwie do pozostałych pozycji podstawowych nie jest symetryczna i przyjmując ją należy lewą nogę postawić z przodu (dla chwytu praworęcznego). Miecz trzymany jest nieco z boku, nie za sobą, a ostrze pod kątem 45 stopni do pionu. W ten sposób uzyskuje się największą szybkośc i repertuar ciosów. Wymusza ona spokój i opanowanie, utrudnia przeciwnikowi ocenę dystansu. Doskonale nadaje się do konktrataku w wypadku szarży przeciwnika. Jej wadą jest to, że dużym stopniu podatna jest na pchnięcia i otwarta w bliskim dystansie. Najczęstszym błędem popełnianym przy postawie tylnej, podobnie jak w większości innych postaw, jest stanie bokiem do przeciwnika. Chowanie miecza za siebie ogranicza liczbę ataków i ich szybkość, pomimo pozornego ukrywania głowni przed przeciwnikiem. Również trzymanie ostrza prostopadle do ziemi wymusza przed wykonaniem ataku obrót nadgarstka, a tym samym sygnalizację ciosu.
Postawa wisząca zwana jest również oknem lub wewnętrznym strażnikiem. Nazwa starosithyjska pochodzi najprawdopodobniej od postawy osoby, stojącej jakby wyglądała przez okno. W postawie tej stajemy do przodu nogą przeciwną, z której trzymamy miecz. Sam oręż powinien znaleźć się na wysokości głowy, emiter obok twarzy albo nieco przed nią. Pod względem taktycznym pozycja ta jest wysoce uniwersalna, podobnie jak tylna, czy górna i oferuje z nich wszystkich największy zasięg miecza. Oczywistym atakiem jest pchnięcie. Do innych można zaliczyć koliste cięcie znad głowy. Pozostałe wymagają przejścia do innych postaw. Jej zaletą jest daleki zasięg, jawne zagrożenie dla przeciwnika, a jednocześnie możliwość niespodziewanego uderzenia od dołu. Stosunkowo dobra obrona jednej ze stron. Doskonale nadaje się do blokowania miecza przeciwnika.
Jedną z podstawowych pozycji w szermierce mieczem świetlnym jest postawa wysoka. Sithyjscy mistrzowie nazywali ją tuddo uto'hoddo (postawa sokoła), najprawdopodobniej ze względu na to, iż znajdujący się w tej pozycji szermierz wyczekuje i jak sokół błyskawicznie atakuje swoją ofiarę z góry. Postawa wysoka jest naturalną pozycją przyjmowaną w momencie wznoszenia miecza do wykonania cięcia pionowego z góry. Ze wszystkich postaw jest ona najbardziej ofensywna - jasno daje przeciwnikowi do zrozumienia, że za chwilę zostanie on zaatakowany. Większość osób, które stykają się z tą pozycją po raz pierwszy, albo jej nie docenia, albo jest zdeprymowanych lub nawet zastraszonych możliwością zadania błyskawicznego ciosu. Obie te reakcje można doskonale wykorzystać. Chcąc przyjąć pozycję wysoką, należy pamiętać o tym, aby miecz trzymać pod optymalnym kątem 45 stopni w stosunku do ziemi, łokcie nie za bardzo na zewnątrz (żeby nie stwarzać wrażenia otwartości postawy). Postawa ta jest symetryczna, nie ma znaczenia, która noga znajduje się z przodu. Istotne jest, aby koniec ostrza znalazł się za głową, a emiter na wysokości czoła albo wyżej. Jej zaletą jest możliwość wyprowadzenia dowolnego cięcia z góry na głowę, ramiona, korpus czy też nogi bez straty czasu i sygnalizowania tego przeciwnikowi, a także cięć bocznych i szerokiego zakresu fint. Bardzo agresywna i bardzo szybka postawa, skłaniająca przeciwnika do ataku na dolne części ciała, umożliwiając przy tym błyskawiczny kontratak. Posiada również wysokie walory obronne, choć nie jest to widoczne na pierwszy rzut oka. Z drugiej strony postawa ta jest podatna na sztychy oraz cięcia z dołu - i wbrew pozorom bardziej na te drugie. Cięcie górne może obronić przed sztychem. Pozycja dobra na daleki dystans albo do kontrataków z obejściem. W bliskim dystansie jest stanowczo zbyt otwarta. Jesli chodzi o błędy, to najczęściej można obserwować osoby początkujące wykonujące tę postawę z mieczem zbyt daleko z tyłu, co niepotrzebnie odsłania szermierza i wydłuża czas reakcji. Podobnie częstym błędem jest rozstawianie szeroko łokci albo pochylanie górnej części ciała do przodu, co również opóźnia atak i umożliwia przeciwnikowi kontrę na ręce - aby wykonać cięcie trzeba łokcie złożyć z powrotem, a ciałem wrócić do stabilnej pozycji. Odchylanie miecza na boki nie będzie błędem, jeśli w ten sposób nie będziemy sygnalizować przeciwnikowi kierunku ataku. Na początek polecalibyśmy jednak ćwiczenie podnoszenia miecza do pionu (wciąż pamiętając o kącie 45 stopni).
Oczywiscie każda z tych pięciu podstawowych postaw wystepuje w wielu odmianach i wariacjach, które zależne są jedynie od techniki i sposobu walki szermierza, a także jego cech fizycznych. Wszystkie jednak powinny być jak najbardziej naturalne, pozwalające na niewielkie rozluźnienie. Jeśli postawa wymusza napięcie mięśni, jeżeli czuć nacisk lub ból, to nie jest ona właściwa. Należy też pamiętać, że każda z postaw powinna nieść ze sobą zagrożenie dla przeciwnika. Pierwszym ćwiczeniem, jakie należy wykonać po nauczeniu się postaw jest płynne przechodzenie pomiędzy nimi. Każda z nich umożliwia przejście do innej. Ruch ten powinien być jak najbardziej naturalny i wykonany jak najoszczędniej. Niektóre przejścia są cięciami lub pchnięciami, podobnie jak niektóre postawy chronią przed atakami. Połączenie (płynne) przejść z atakami jest kolejnym krokiem w nauce walki. Nie należy traktować postaw statycznie. Każda z nich ma swoje słabe i silne strony i wprawny przeciwnik jest w stanie je wykorzystać. Pozycja powinna naturalnie pojawiać się w trakcie walki i otwierać walczącemu dalsze możliwości. Darth Kaan pisał: "tylko głupiec pozostaje w defensywie", mając na myśli również oddawanie inicjatywy przeciwnikowi. Z kolei Darth Sidious w swoich komentarzach wspomina: "strzeżcie się parowań, których używają tylko kiepscy szermierze; i pamiętaj: kiedy przeciwnik tnie, tnij i ty, kiedy on pcha, pchaj i ty". Każde przejście powinno odbywać się z krokiem, znakomicie pomaga to wyćwiczyć pracę nóg. Na początku należy ćwiczyć we własnym tempie, potem można spróbować tempo sobie nadać, np. poprzez włączenie jakiejś muzyki. Kolejnym etapem jest "łamanie" nadanego nam rytmu i nadawanie własnego. Pamiętajcie jednak, że szybkość ani siła na tym etapie nie są jeszcze istotne. Liczy się dokładność.
Podstawowym ćwiczeniem jest przechodzenie od postawy do postawy. Powinno się ono odbywać z krokiem, płynnie i zdecydowanie. Istnieje kilka etapów tego ćwiczenia:
1. Spokojne przechodzenie od jednej postawy do drugiej w linii.
2. Przechodzenie od postawy do postawy z dołączeniem pracy nóg i od czasu do czasu zmianą kierunku o 180 stopni.
3. Przechodzenie od postawy do postawy z dowolną pracą nóg i zmianą kierunku.
Postawy są kluczowe do zrozumienia sposobu, w jaki działa szermierka mieczem świetlnym (i nie tylko). Nie ma jednej "doskonałej" postawy. Ponieważ każda z nich jest końcem jednej akcji szermierczej, a początkiem drugiej, należy wystrzegać się ruchów, które nie prowadzą do żadnej z wymienionych postaw albo akcji. Należy też pamiętać, że pomimo swojej nazwy, gardy nie są zasłonami w powszechnie tego słowa przyjętym znaczeniu. Nie są "blokami", ani "zastawami", jak je opisują w swych holocronach niektórzy Jedi. Owszem, osłaniają i zamykają niektóre otwarcia, mogą służyć jako obrona przed cięciami, czy pchnięciami, ale zawsze kluczem jest ruch. Szermierka bronią energetyczną to przede wszystkim ruch i dobra praca nóg.
Bezpośrednio z problematyką postaw wiąże się zagadnienie działań ofensywnych w walce mieczem świetlnym. Poniżej przedstawiamy tylko najpowszechniejsze i najbardziej podstawowe z nich:
Cięcie proste (Akaisho geri) jest atakiem wykonywanym z góry lub z dołu i polega na cięciu na skos od barku po biodro lub odwrotnie. Często zresztą doświadczenie szermierze wykonują coś na kształt podwójnego akaisho geri, kiedy w pojedynczej sekwencji ruchu uderzają najpierw z góry, a później natychmiast z dołu po tym samym łuku. Cięcia proste są niesłychanie skuteczne i niebezpieczne w walce w półdystansie. Podstawowym modyfikatorem skuteczności takiego cięcia jest szybkość, a nie siła zadawanego ciosu.
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/34.jpg
Cięcie na brzuch (Akaisho uri) jest szybkim i prostym cięciem wyprowadzanym w ofensywie lub bezpośrednio z kontrataku. Stosuje się je w technice jednoręcznej, co zwiększa elastyczność rękojeści i zmniejsza dystans potrzebny do wyprowadzenia skutecznego ataku. Przy stosowaniu trzeba jednak zwrócić baczną uwagę na możliwość dosyć łatwego zblokowania tego cięcia i podatność na parowania z wysokiej zasłony. Akaisho uri nie jest popularne wśród doświadczonych szermierzy, którzy przy ataku na brzuch przeciwnika wolą stosować uginato kaisho uri, czyli kontrolowany za pomocą Mocy wyrzut miecza z wysokości pasa.
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/35.jpg
Cięcie na twarz (Akaisho iri) jest w większości przypadków śmiertelnym atakiem wyprowadzanym oburącz z wysokiej zasłony. Odpowiednio mocne może spowodować zsunięcie się ostrza broniącego i jego samookaleczenie. Ważny jest także dla doświadczonych szermierzy efekt psychologiczny akaisho iri - ataki na twarz są zawsze bardzo deprymujące i przerażające dla mało doświadczonych wojowników; wywołują także trudne do opanowania bezwarunkowe odruchy obronne, utrudniające skuteczną i poprawną technicznie obronę. Akaisho iri stosowane jest częściej w decydującej fazie bitwy niż pojedynku. Klasycznym przykładem tego cięcia była dekapitacja wykonana na Jango Fett przez Mace Windu.
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/36.jpg
Cięcie wachlarzowe (Kogitsen kaisho geri) jest atakiem podobnym do cięcia prostego, ale wyprowadzanym z zasłony wysokiej. "Atakujący tnie przeciwnika na wysokości pasa, a po sparowaniu cięcia pozwala rozpędem zsunąć się ostrzu po broni przeciwnika odcinając mu bark. Jeżeli atak nie zostanie sparowany atakujący następnie zawraca ostrze i przenosi je w górę tnąc przez ramie. Jest to skomplikowany i niebezpieczny atak pozwalający jednak na skuteczne wyeliminowanie przeciwnika z walki." (cytat za Akademią Sukro).
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/37.jpg
Odcięcie (Igitsen kaisho geri) jest jednym z bardziej skomplikowanych ataków, polegającym na wybiciu broni przeciwnika za pomocą kołowego ruchu ostrza i następującym po nim ukośnym cięciu, którego celem jest odcięcie nadgarstka dłoni, w której nieprzyjaciel trzyma broń. Atak ten najczęściej wyprowadzany jest z niskiej zasłony i jednorącz dla zwiekszenia elastyczności rękojeści i zmniejszenia dystansu potrzebnego do skutecznego zastosowania igitsen kaisho geri. Przy tego rodzaju ataku jednakowo ważną rolę odgrywa jego szybkość i siła.
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/38.jpg
Rozbrojenie (Gichi kaisho ari) jest jednym z nielicznych ataków, którego celem jest broń przeciwnika, a nie on sam. Atak ten, najczęściej wyprowadzany po zasłonie górnej, oburącz dla zapewnienia maksymalnej siły uderzenia, ma bowiem na celu wytrącenie oręża przeciwnika, a nie jego zabicie lub zranienie. Poza siłą, niezbędną przy gichi kaisho ari, niesłychanie ważnym elementem tego ataku jest wybranie odpowiedniego kąta natarcia oraz punktu na ostrzu przeciwnika, w który się uderza (chodzi o to, aby "wyszarpać" rękojeść miecza z dłoni przeciwnika, a nie zmusić go do odchylenia się w dół, ku ziemi).
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/39.jpg
Cięcie ze zwarcia (Ubachi kaisho tedommo geri) jest ekstremalnie trudną do prawidłowego wykonania techniką ofensywną, stosowaną najczęściej w walce mieczem o podwójnym ostrzu. "Atakujący musi najpierw przyjąć zwarcie z dala od siebie. Przenosi ciężar ciała do przodu i tnie przeciwnika zwalniając zasłonę ze zwarcia, obracając się tak by wróg znalazł się z boku. Bardzo niebezpieczne cięcie, które wymaga szybkości, gdyż źle wykonane spowoduje wpadnięcie na miecz przeciwnika. Jednak atak wyprowadzony bezbłędnie jest nie do sparowania." (cytat za Akademią Sukro).
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/40.jpg
Zwarcie (Teddomo ichi) nie jest cięciem sensu stricto, ale techniką ofensywną mającą na celu, albo zatrzymanie ataku przeciwnika, albo wepchnięcie go na jakąś przeszkodę za plecami. Polega ono na wykonaniu najpierw pozorowanego cięcia, a następnie, gdy przeciwnik je sparuje, przytrzymanie ostrza przeciwnika podczas napierania ciałem. Oczywiście wbrew pozorom zwarcie jest elementem bardzo niebezpiecznym i to co najmniej z dwóch powodów. Po pierwsze należy liczyć się z tym, że przeciwnik może być silniejszy i wykorzystując to zada cios końcem swego ostrza. Po drugie nieumiejętne i źle wyważone trzymanie zwarcia może spowodować ześlizgnięcie się ostrza przeciwnika po naszym mieczu, co najczęściej kończy się odcięciem dłoni w nadgarstku.
http://www.sith.pl/bots/bractwo/akademia_walki/Images/41.jpg
We wszystkich zasygnalizowanych powyżej działaniach ofensywnych niezwykle ważną rolę odgrywa problem wyczucia nacisku ostrza (absolutnie wychodzący na plan pierwszy w przypadku zwarcia). Już bowiem starożytni mistrzowie miecza podkreślali, iż natychmiastowe wyczucie nacisku ostrza jest oznaką najwyższych umiejętności szermierczych, zas odpowiednie rozpoznanie pozwala na właściwe dobranie kolejnej techniki i błyskawiczne unieszkoldliwienie przeciwnika. W myśl zasady "sile przeciwstawić słabość, a słabości siłę" należy pozwolić przeciwnikowi naciskać, jeśli napiera mocno, samemu zaś atakując z drugiej strony, a jeśli trzyma miecz słabo, to mocnym i zdecydowanym ruchem trzeba stworzyć sobie otwarcie i od razu je wykorzystać. Poniższe ćwiczenie może wam pomóc w wyćwiczeniu odpowiednich odruchów.
Stajemy z partnerem naprzeciwko siebie w dowolnych pozycjach (najlepiej zacząć od pozycji środkowej) i krzyżujemy ostrza, starając się wyczuć jak naciska przeciwnik. Na początku niech jeden będzie atakującym, drugi obrońcą, potem podział ten można zlikwidować. Atakujący w pewnym momencie, który uważa za stosowny, stara się wykonać taki ruch ostrzem, żeby trafić w przeciwnika (np. opuszczając zadaje pchnięcie w nogę, naciska silnie i pcha w brzuch, podnosi miecz i tnie w ramię lub głowę itp.), jednocześnie samemu nie dając się trafić. Obrońca powinien się przed tym atakiem obronić, jednakże jeśli ćwiczenie zostanie wykonane właściwie, to może nie mieć na to szans. |
|
|
